Wat concepten betreft is het lastig in de reclame wereld. Het probleem is dat bijna alles al gedaan is en niets dus meer origineel. Er zijn nog maar weinig mensen die echt originele dingen kunnen verzinnen. Meestal zijn die 'originele' dingen zelfs gebaseerd op oudere concepten die aangepast, omgedraaid en als nieuw verkocht zijn. Dankzij de 'remixcultuur' wordt dit als normaal beschouwt en is bijna elke reclame die je nu ziet op tv, elke campagne gevoerd of elk billboard een reproductie van een oudere campagne. Dit maakt het soms makkelijker voor advertisers, ze hoeven niets nieuws te verzinnen. De taak van advertisers is hierdoor ook verandert. Het zijn niet meer de vernieuwende creatievelingen van vroeger. Het zijn nog steeds wel creatieven, maar ze zijn nu meer opzoek naar gaten in het web. Het web van dingen die al gedaan zijn en niet meer kunnen. Ze proberen oude draden los te koppelen en weer aan elkaar te maken, zodat er een nieuw lijkend concept uit komt rollen. Of een beeld wat heel vernieuwend lijkt te zijn. Het verschil tussen kunstenaars en advertisers is dat de kunstenaar nieuwe dingen maakt en de advertiser oude dingen combineerd. Reclame is niet vernieuwend, want als het vernieuwend zou zijn zou het de grote massa niet meer aanspreken. Alle nieuwe dingen, die echt heel vernieuwend en nog onbekend zijn in het grootste gedeelte van de maatschappij, worden als vreemd ontvangen. Als het als vreemd ontvangen wordt, wordt het in eerste instantie afgekeurd. Men moet wennen aan nieuwe dingen. Er zijn maar slechts enkelen die meteen open staan. Dit is goed voor kunst. Kunst wordt ook maar gewaardeerd door een selecte groep. Dit is slecht voor advertising en zorgt er dus ook voor dat reclame oude elementen moet gebruiken. Advertising is van het begin af aan, bij het ontstaan van het eerste reclame bord, al reproductie geweest. Het enige vernieuwende wat reclamewereld ooit gedaan heeft, is wellicht het creëren van de remixcultuur zoals hij nu is. Het gebruiken van oude herkenbare beelden, staat centraal in de advertising. Zonder die beelden zouden mensen niet een bepaald gevoel krijgen bij beelden. Als het vreemde beelden zouden zijn, zouden mensen een vreemd gevoel krijgen bij een product. Producten willen liever als betrouwbaar en vertrouwd overkomen. Dit kan niet als je nieuwe onbekende beelden gebruikt.
Conclusie: De remixcultuur staat aan de basis van advertising en misschien is het creëren van de remixcultuur het enige vernieuwende wat de advertising ooit gedaan heeft.
Wat betreft het concept voor de opdracht, wordt het lastig. Mijn conclusie van de regel hier voor concludeert dat de remixcultuur eigenlijk advertising is. Dit zou betekenen dat elke campagne en elk concept hier voor dus ook al geremixed is. Dat zou dus ook betekenen dat het niet uit maakt welke campagne of welk concept ik zou verzinnen, het zou altijd kloppen. Of het dan zin heeft om een nieuw concept te verzinnen, betwijfel ik. Misschien is het quoten van een oude campagne waarin het remixen duidelijk te herkennen is, al genoeg.
Een concept van Wikipedia is een goed voorbeeld van remix.
In deze reclame wordt geremixed:
zo combineer je dus allemaal bekende dingen om een gevoel te creëren rondom wikipedia. Een merk wat dus alleen bestaat uit combinaties.
